Ahsenül Hâlikin

•  Yaratanların en güzeli.
• EL HALİK… Mutlak TEK yaratan! Esmâ özellikleriyle birimleri “yok”ken “var” kılan! Halik‘in “halk”ettiği her bir şeyin bir “hulk”u, yani yaratılış amacına göre bir huyu, ahlâkı (doğasına göre davranışı) vardır… Bu nedenle “tehalleku BiAhlakıllah = Allâh ahlâkı ile (Allâhça) ahlâklanın!” buyurulmuştur ki bunun anlamı; “Allâh Esmâ’sının özellikleriyle var olmuş olduğunuzun farkındalığıyla ve bunun gereğince yaşayın” demektir.

• MU`MİNÛN 14-) Sümme hâlâknennutfete alekaten fehâlâknel alekate mudğaten fehâlâknel mudğate ızamen fekesevnel ızame lahma* sümme enşe`nahu halkan ahar* fetebarekâllahu ahsenül halikıyn;
  Sonra o nutfeyi bir alaka (genetik yapılı embriyo) yarattık, sonra o alakayı bir mudga (bir çiğnemlik et) yarattık, sonra o mudgayı kemikler yarattık, nihayet o kemiklere de et giydirdik… Sonra onu bir başka (ruhun oluşumu) ile inşa ettik… Yaratıcıların en güzeli Allah, ne yücedir!

• SÂFFÂT 125-) Eted`une ba`len ve tezerune ahsenel halikıyn;
  “Ba`l`e (dört yüzü olan altından heykel) tapınıp ve yaratanların en güzelini mi (Ahsen-ül Hâlikîn) bırakıyorsunuz?”

1782 – Hz. Ali (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) secde ettiği vakit şöyle dua okurdu: “Allahım sana secde ettim, sana inandım, sana teslim oldum. Yüzüm de, kendisini yaratıp şekillendiren, ona kulak, göz takan yaratanına secde etmiştir. Yaratanların en güzeli olan Allah ne yücedir” (Hacc 14).
Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın teşehhüdle selam arasında okuduğu en son duası: “Allahümmağfir Ii mâ kaddemtü ve mâ ahhartü ve ma esrertü ve mâ a’Ientü ve maesreftü ve mâ ente a’Iemu bihi minnî ente’I-mukaddim ve ente’I-muahhir. Lâ ilâhe illâ ente. (Allahım, geçmiş ömrümde yaptıklarımı, gelecekte yapacaklarımı, gizli işlediklerimi, aleni yaptıklarımı, israflarımı, benim bilmediğim fakat senin bildiğin kusurlarımı affet. İlerleten sen, gerileten de sensin, senden başka ilah yoktur)”.
Müslim, Salâtul-Müsâfirin 201, (771), Tirmizi, Daavât 32, (3417, 3418, 3419); Ebü Dâvud, Salât 121, (760); Nesâi, İftitâh 17, (2,130).

Ahsenel Hâlikin